ستاره تنها

باید که از فضای متروک خیال

 

            آنجا که روح به انزوا در آمده

 

            و جسم به شکل پوستینی با سر

 

            به صورتک های متمایل به انسانیت خیره شده

 

                                                                  به در آیم .

 

نفسم را رها می کنم ,

 

           بوی مسموم اذهان

 

           شامه ام را می آزارد

 

           و گوش هایم نیز از صدای بو ق های ممتد

 

         و پر و خالی شدن آهن های فرسوده

 

باید به در آیم

 

باید که با گرفتگی خورشید

 

            میثاقی دوباره بندم .

 

ذهنم از تلاُلوُ حضور لبخند طفلی ولگرد

 

            شیزین می شود

 

            که با شاخه گلی

 

            مرا به عمیق ترین لحظهُ خوشی می رساند

 

           و قلبم که با صدای گرم مادری به تپش در می آید

 

از خاطر می برم ,

 

             که متولد شده ام تا بمیرم

 

و تنها با نگریستن به ماه

 

            برای حضور دگربارهُ خود در آسمان به پرواز در می آیم .

 

با خود می گویم که باید رفت ,

 

              زیرا که لحظات تکرار نشدنی است .

+نوشته شده در 5 / 4 / 1391برچسب:,ساعتتوسط جوانه | |