ستاره تنها
|
میان بن بست کوچه ها :* من آنم ! کودکی خسته و تنه غلتیده در تلی از خاک نه یارای گریه دارم نه فریاد . من آنم محروم مانده ز لطف مادر دستانم لبریز از مرگ خونم آغشته به گرمای خاک . من آنم ! کودکی رها اشک چشمانم غلتیده در خون خون پدر در اندامم . من آنم ! کودکی تنها کودکی خسته بر سنگلاخ زمان پریشان ز حادثه روزدگار دستانم سرد _سرد سرد _ اندوهم آکنده از بیداد . من آنم ! کودکی خفته در باد گم گشته در نبض زمان صدایی پیچیده در گوش خاک , کویر در سینه دارم آشنای دیرینه این دیارم . من آنم ! کودکی آواره در لزره اندام زمین بیهوده در جستجوی مادر محزون در نیستی پدر من آنم ! رنجیده از قهر زمان گم شده در پیکر خاک فلک را به خشم گرفته در چشمان , آهم , به فردای بی آفتاب من آنم ! کودکی خسته و تنها گیسوان پریشان مادر در دستم نگاه سبز پدر در چشمانم آرمیده بر بستر خاک آری ! من آنم ! کودکی ... میان بن بست کوچه ها !!!
تابوت : یک روز وقتی کارمندان به اداره رسیدند اطلاعیه بزرگی را درتابلوی اعلانات دیدند که روی آن نوشته شده بود : " دیروز فردی که همیشه در اداره مانع پیشرفت شما بود در گذشت . مراسم تشییع جنازه فردا ساعت 10 صبح در سالن اجتماعات برگزار میشود . " در تمام اداره صحبت از این اعلامیه عجیب بود همه ناراحت از مرگ همکار ولی کنجکاو بودند بدانند چه کسی مانع پیشرفت بوده ! فردا صبح همه کارمندان ساعت 10 به سالن اجتماعات رفتند . رفته رفته جمعیت زیاد شد . همه در تفکر بودند و انتظار ... در همان حال نیز فکرهای رنگارنگی از موفقیت هایی که هیچگاه به آنها دست نیافتند و کارهایی که هیچ گاه برای انجامشان اقدام نکرده بودند به ذهنشان می آمد . کارمندان در صفی قرار گرفتند تا برای ادای احترام به کنار تابوت بروند . وقتی به درون تابوت نگاه می کردند ناگهان خشکشان می زد و زبانشان بند می آمد . درون تابوت آیینه ای بود که هر کس به درون تابوت نگاه می کرد تصویر خود را در ان می دید !
رفتی زمیدان جان من این دیده ی گریان من جانم به لب می رسد من خسته از غم ها شدم رفتی و من تنها شدم جانم به لب می رسد شعر جدایی ها مخوان قدری دیگر با من بمان ارام جان اهسته رو تاب و توانم برده ای جان مرا مجنون مکن قلب مرا محزون مکن چشمان من پر خون نکن صبر و قرارم برده ای ای ماه رخشان شبم من زینبم من زینبم بین قلب پر تاب و تبم من زینبم من زینبم از غضه ات جان بر لبم من زینبم من زینبم من خواهر تو زینبم من زینبم من زینبم واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا رفتی به میدان جان این دیده ی گریان من جانم به لب می رسد من خسته از غم ها شدم رفتی و من تنها شدم جانم به لب می رسد شعر جدایی ها مخوان قدری دیگر با من بمان ارام جان اهسته رو تاب و توانم برده ای جان مرا مجنون مکن قلب مرا محزون مکن چشمان من پر خون مکن صبر و قرارم برده ای ای ماه رخشان شبم من زینبم من زینبم بین قلب پر تاب و تبم من زینبم من زینبم از غضه ات جان بر لبم من زینبم من زینبم من خواهر تو زینبم من زینبم من زینبم واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا ای یادگار مادرم بعد از وداع اخرم حالم دگرگون می شود من ماندم و این بی کسی بر دردی دل واپسی قلبم چه محزون می شود بعد از تو ای ارام جان من هستم و یک کاروان گشته بهار دل خزان این دل شکسته می روم جسم تو مانده بر زمین باور ندارم این چنین من هم اسیر بند کین محزون و خسته میروم ای ماه رخشان شبم من زینبم من زینبم بین قلب پر تاب و تبم من زینبم من زینبم از غضه ات جان بر لبم من زینبم من زینبم من خواهر تو زینبم من زینبم من زینبم واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
پسر ام بنین نقش زمین واویلا شد شکسته سر او تا به جبین واویلا مادرش نیست ولی فاطمه امد به برش خوانده سقای حرم را ز عنایت پسرم تیر در سینه خدایا به روی خاک افتاد وای بر پیکر او بار دیگر چاک افتاد تیر از پهلو و پشت و کمرش زد بیرون ای خدا ای خدا خون دل از چشم سرش زد بیرون گله ای گرگ رسیدند کنار بدنش مانده برهر سر نیزه کمی از پیراهنش بوریا هم نکند کار به جای کفنش شده دعوا به سر سهم گرفتن ز تنش نقش اکبر به عبا جمع شد اما این نه لشکری از شهدا جمع شد اما این نه اثری از قدو بالای علمدار نبود داشت که می رفت حسین خسته به سوی گودال زینت از گوش بگیرند تمام اطفال ورنه در نیمه ی شب زینتشان می دزدند اول ساعت شب زینتشان می دزدند او اگر بود حسین راهی گودال نبود او اگر بود نمیشد رخ اکبر کبود خوب شد ام بنین همراه این قافله نیست از اسیران شب و دیده یاین واقعه نیست ورنه می رفت دل خسته وبا چشم پر اب همره دختر زهرا به سوی بزم شراب اید بوی عطر یاس ای پدر جان عین امنی العباس ای پدر جان او رفت و نیامد رفته تکیه گاهم بی علمدارم بی سپه دارم تکیه گاهم علمدار یا ابالفضل علمدار یاابالفضل اید بوی عطر یاس ای پدر جان عین امنی العباس ای پدر جان او رفت و نیامد رفته تکیه گاهم بی علمدارم بی سپه دارم تکیه گاهم علمدار یا ابالفضل علمدار یاابالفضل
|
About
نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند مثل آسمانی که امشب می بارد.... و اینک باران بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند و چشمانم را نوازش می دهد تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم
Home
|
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: